Kiwi adventures met ons Fordje

Jullie zitten natuurlijk allen met smart te wachten op een nieuw verhaal, wat maar niet leek te komen. Nou het lange wachten wordt beloond want ik ga me hier toch even een verhaal vertellen. Wij zijn dus ondertussen al ruim 2 weken in Nieuw Zeeland en hebben het hier zo druk gehad met vakantie vieren en genieten dat een verhaaltje schrijven niet tot de allerhoogste prioriteit verheven was, dus daarom het uitstel. Maar aangezien er genoeg te vertellen is zal ik toch van wal steken en maar bij het begin beginnen.
In Auckland zijn we maandag (3 maart) begonnen met een missie, een auto vinden. Dus de carmarket afgestruind, websites bekeken, een aantal auto's geinspecteerd en uiteindelijk in de parkeergarage van een supermarkt onze fantastische Ford Sierra Stationwagon op de kop getikt. Een mooie bordeaux rode, uit 1986. Hij is echt uniek, want wij horen nu bij de zeldzame groep hier in Nieuw Zeeland die rond rijden met een zwart nummerbord, welcome to the group. Dus helemaal blij met onze aankoop, (echt een koopie trouwens, 900 dollar (450 euro)) waren wij dus klaar om Nieuw Zeeland te verkennen. 's Avonds even een globale planning gemaakt, dus dinsdag kon onze trip echt beginnen.
Aangezien we in de 2 dagen dat we in Auckland waren niet echt veel van Auckland hebben gezien zijn we de dinsdagochtend begonnen met een bezoekje aan de Skytower, een enorm gebouw met briljant uitzicht over de hele stad, ideaal voor foto momentjes. Na de plaatjes geschoten te hebben in de auto om het noorden van het Noorder Eiland te gaan bekijken. De bestemming was Pahia, dat is onderdeel van de Bay of Island. Onderweg daar naar toe nog even langs de meest gefotografeerde toiletten ooit gereden (ontworpen door een kunstenaar Hundertwasser). In Pahia 's avonds onze Nieuw Zeeland Skip-bo tournement begonnen (ja... en het staat dus al weer 2-0). De volgende ochtend was het tijd voor maar weer eens een boottripje, dus een dolfijnencruise in de Bay of Islands geboekt en heerlijk genieten van de omgeving en het weer, en helaas niet echt van de dolfijnen. Aan het eind van het tochtje gelukkig nog 2 exemplaren waargenomen, maar daar bleef het helaas bij. 's Middags nog even het naast gelegen plaatsje Russell bekeken om vervolgens weer in de auto te stappen naar Henderson Bay. Dit is behoorlijk ver in het noorden en leek ons een mooie plek om te overnachten voor we naar Cape Reinga zouden rijden.
Donderdagochtend dus vanuit Henderson Bay vertrokken, naar het noordelijkste (tenminste bezoekbaar) punt van Nieuw Zeeland. Daar staat een vuurtoren en dat is blijkbaar een punt waar veel mensen naar toe willen, dus wij ook maar. Eigenlijk was het niet heel bijzonder, maar wel een mooi punt om aan het avontuur van de dag te beginnen: rijden over ninety mile beach. Dat is een strand wat als snelweg gebruikt wordt (net zoals we op Frasier Island hebben gehad). Aangezien we de vorige keer het vanuit een touringcar hebben moeten ervaren hadden we besloten om het nu zelf te doen met ons fordje. Dus bij de eerste mogelijkheid vanaf Cape Reinga de weg genomen richting het strand. Hier eindigden we bij de Te Paki stream, dit is zoals de naam al wel aangeeft een soort riviertje. Verbaasd als we waren dat we daardoor heen moesten maar even geinformeerd bij omstanders of het daadwerkelijk de route naar het strand was, en jawel, we moesten echt door het water heen. Na twee motors voor te hebben laten gaan ook aan dit avontuur begonnen, met de belangrijkste tip in ons achterhoofd, gewoon blijven rijden dan komt het allemaal goed.
Helaas dacht ons fordje daar anders over, door al het water geweld werd de ontstekking nat wat resulteerde in een afgeslagen motor, die niet direct weer aan wilde. En dan sta je daar midden in een rivierbedding, op een soort drijfzand. Ja en inderdaad dan begint de auto te zakken en te zakken. Bas nog geprobeerd hulp te vinden op het parkeerplaats, maar niemand durfde het aan of had een sleepkabel. Met vijf man sterk de auto nog in beweging proberen te krijgen maar tervergeefs. Ik zag mijn geest al dwalen en had bijna een bord met RIP Ford ernaast in de grond gezet. En dat terwijl we nog maar 3 dagen de trotse eigenaren waren. Ondertussen waren we wel een toeristische atractie want bij iedere touringcar die langs kwam (en dat zijn er veel omdat heel verrassend wordt gezegd dat je het beter met een georganiseerde trip kan doen) stonden alle toeristen voor het raam klaar met een fototoestel. Gelukkig zijn er ook nog aardige buschauffeurs en heeft er een al rijdendevoort Bas meegenomen en alle passagiers gedropt op een droog stuk om met een spanband weer terug te komen rijden. Die spanband moest rijdendevoort om de trekhaak worden geplaatst zodat de auto eruit getrokken kon worden. Dit is zoals jullie kunnen voorstellen nog niet heel gemakkelijk en na drie pogingen was het eindelijk raak. En ik kan je vertellen het is echt een super fantastisch gevoel als je op het parkeerplaats staat en een gele bus ziet komen met daarachter een rode auto hangen. Na de auto uitgeschept te hebben (water tot aan de stoelen) de ontstekking gedroogd te hebben, de buschauffeur een dikke fooi gegeven te hebben, was het tijd om verder te rijden. En wij laten ons natuurlijk niet uit het veld slaan, dus naar de volgende strandoprit (verhard en droog) om toch nog bij het strand uit te komen en ruim 50 km op het strand te rijden. Daarna doorgereden naar Dargaville om onderweg nog even te stoppen bij een Kauribos met echt onwijs grote bomen.
Na al dit avontuur was het tijd om naar de volgende highlight te rijden, Coromandel. Veel goede verhalen over gehoord dus op tijd de auto in om aan een lange rit te beginnen. Om half vier in Coromandel Town aangekomen, even een koppie gedaan en besloten om toch nog maar wat verder naar het noorden te rijden zodat we in Fletchers Bay konden overnachten. Dus de auto weer in en een rit van 65 km voor de boeg, vooral veel gravelroad. Maar er is niets te veel gezegd over Coromandel, alle uitzichten zijn even mooi, dus genietend van de rit naar boven kwam Bas opeens met een iets minder prettige mededeling, de auto doet het niet meer. En zo sta je daar dan, in letterlijk de middle of nowhere, (wel op een hele mooie plek trouwens) met een kapotte auto. Na meerdere malen proberen, alle auto kennis de revu te hebben laten passeren, toch maar geconcludeerd dat er weinig anders op zat dan in de auto te moeten slapen. Dus maar een lekker biertje er bij gepakt en ons lot enigzins geaccepteerd. Het bleek al snel dat voorbijgangers ons niet konden helpen aangezien de weg van gravel was en letterlijk omhoog en omlaag ging (vaak zo'n 14%) dus was niemand echt bereid om je te slepen. Gelukkig kwam er zaterdagochtend hulp in de vorm van een local die op weg was naar een goede plek voor de jaarlijkse mountainbike tocht (tuurlijk 1 keer per jaar en precies als wij pech hebben komen er honderden mountainbikers voorbij). Hij wilde ons wel naar de dichtsbijzijnde camping brengen waarvan we al hadden begrepen dat daar een handige harry aanwezig zou zijn. Bij de campsite aangekomen werd al snel door de monteur aanwezig (ja en die heeft dan ook gewoon al zijn gereedschap mee op vakantie) geconstateerd dat de distributieriem het probleem gaf. Direct de dichtsbijzijnde garage gebeld (op anderhalf uur rijden) maar natuurlijk niet voorrradig. Ook de andere opties gaven geen geluk en uiteindelijk bleek de enige mogelijk om een nieuwe riem uit Huntly te halen (zo'n 4 uur rijden). We konden het ook met de post laten bezorgen maar dan zou het er pas woensdag zijn, dus niet echt een optie voor ons. Dus dankbaar gebruik gemaakt van een lift die ons werd aangeboden door een Nederlandse vrouw op de campsite, naar Coromandel town. Daar bij de lokale BP een auto gehuurd en naar Huntly gereden. En zo hadden we om 3 uur 's middags een nieuwe riem in ons bezit en hebben we de dag nog maar even nuttig gebruikt om de rest van de omgeving te verkennen. Omdat we het niet zagen zitten om weer een avond in de auto te slapen in Coromandel een hostel geboekt en zondagochtend op tijd weer de anderhalf uur omhoog richting Port Jackson campsite afgelegd om de distributieriem aan de monteur te overhandigen. Deze had de avond ervoor al het voorwerk verricht, en zo konden wij een uur later met twee auto's de campsite verlaten. Natuurlijk een absurd verhaal maar we hadden wederom onwijs veel geluk dat er een monteur op de camping aanwezig was en dat het verder geen beschadigingen aan de rest van de motor had gedaan. En zo konden wij eindelijk weer op weg met ons Fordje, direct zijn capaciteiten maar weer verkend door richting Rotorua te rijden. Daar een hostel geboekt en verder die avond niet veel meer gedaan. Rotorua staat bekend om de thermische activiteit, dus geisers, kokende modderpoelen en een zwavellucht. Dinsdagochtend begonnen in een klein park waar we bij het langs rijden al een soort wolken uit de grond zagen komen, daarna nog de Gouverments gardens bezocht en onze weg weer vervolgd. De volgende stop was Waio-tapu Thermal Park, hier ook alle wonderen bezichtigd en dan realiseer je je wel dat er onder deze aardlaag waar wij op wonen toch wel veel geweld schuil gaat. Heel bijzonder om te zien. In de Lonely Planet nog een goed bewaard geheim in de vorm van een natuurlijke thermische pool gevonden, dus lekker rondgedobberd in 38 graden. Daarna doorgereden naar Taupo. In Taupo direct onze Skydive voor de dag erna geboekt en 's avonds lekker aan een biertje gezeten. We kwamen in het hostel heel toevallig een meisje tegen die we in Melbourne hadden ontmoet, dus de skydive deden we met z'n drieen. Dinsdagochtend werden we opgehaald door een limo om naar het vliegveld te gaan, daar werden we in een pak gehesen en voorgesteld aan onze divemasters. Met een mooi roze vliegtuig naar 15.000ft om daar vandaan dezelfde afstand zelf naar beneden af te leggen. Echt super, Texel was al spectaculair maar Taupo is is nog tien keer spannender en mooier uitzicht. We konden het hele meer zien en ook een paar vulkanen. Na deze adrenaline stoot weer in de auto gestapt om langs Lake Taupo naar Tongariro national park te rijden. Hier in verband met tijd gebrek maar een korte wandeling gedaan, maar wel de met sneeuw bedekte toppen van de vulkanen in het park gezien. Daarna verder gereden om te kunnen overnachten in Wanganui. Dit was puur een overnachting op weg naar Wellington waar we woensdag aankwamen. Onderweg nog even geshopt bij een Dutch Deli dus allemaal lekkere nederlandse spulletjes gekocht. De eigenaar heette Doodeman en zijn ouders kwamen beide uit Nibbixwoud, heel grappig. In Wellington in het hostel ingechekt en de stad verkend. Een aantal biertjes gedronken en ons bedje opgezocht. Donderdagochtend naar het Te Papa Museum in Wellington, waar de hele historie van Nieuw Zeeland uitgebreid verteld wordt. Na deze culturele activiteit naar de ferry om het Noord Eiland te verlaten. De ferry overtocht duurde ruim 3 uur en is de moeite waard. Bij aankomst in Picton boodschappen gedaan en direct onze tocht vervolgd naar de Marlborough Sounds waar we voor de nacht geboekt hadden. Een prachtige rit om bij het mooiste hostel van NZ uit te komen: Hopewell. Echt super gelegen, aardige mensen, zelf gebakken brood en pizza, super schone en professionele keuken, kano's, bubbelbad, noem maar op. Direct maar extra nachtje geboekt en heerlijk genoten van de rust. Vrijdagochtend in de zon gezeten, relaxen en later nog even gekanoed door de Sounds. 's Avonds mooi aangezeten met een paar Zweden en een paar Duitsers. Zaterdagochtend moesten we deze plek helaas weer verlaten omdat we naar Abel Tasman National Park gingen. Hier aangekomen nog even bij de Split Apple gekeken en verder niet heel veel gedaan. Zondag op tijd uit de veren om het park in te gaan, we hadden besloten om het 'mooiste' stuk van het park te lopen, dus met een watertaxi naar een bay om ruim 2 uur te lopen naar een andere bay. Abel Tasman heeft mooie stranden, afgewisseld door bos en riviertjes. De watertaxi was een een leuke ervaring dus we hebben genoten van ons bezoek aan het park ook al was het kort. Dit was mede te danken aan het prachtige weer. Om drie uur weer in de auto gestapt richting Westport wat onze tussenstop was op weg naar de Gletsjers. In Westport geslapen en daar werden we vanochtend wakker. Vandaag is het dus maandag de 17de en zijn we bij de Fox Glacier aangekomen. Onderweg van Westport hier naar toe gestopt bij de Pancake Rocks in Punakaiki, dit was zeker de moeite waard ook omdat we precies met vloed hier waren. Vloed houdt in dat het water geweld tegen en in de rotsen tot uitbarsting komt wat een soort spuitende geisers opleverd. Prachtig om te zien. Verder was er onderweg niet heel veel behalve dan de Franz Jozef Glacier hier vlakbij de Fox. Deze glacier dus als van een afstandje gezien. Morgen gaan we echt aan het werk, want dan gaan we de Fox Glacier bedwingen met een georganiseerde toer. Dus de punten onder de schoenen gebonden gaan we omhoog klauteren. We zijn benieuwd, nou maar hopen op mooi weer.

Nou dit was dus weer een enorm uitgebreid verslag, volgende keer komt het verhaaltje hopelijk eerder, maar we vermaken ons dus wel overduidelijk. En ook voor de komende twee weken staan er nog veel mooie dingen op het programma. Wij gaan dus verder met genieten!!

Groetjes Bas en Monique